Au!
Laatst had ik een ongelukje met kokend water. Ik stond ‘s morgens op met een verstopte neus en probeerde vlug in de praktijk te brengen wat ik anderen adviseer: zorg goed voor jezelf. Even stomen en dan ben ik weer helemaal het vrouwtje. Dacht ik. Dat pakte anders uit. Nog wat slaapdronken gooide ik kokend water in een beslagkom, ging zitten en trok de handdoek nog even recht. Helaas stootte ik daarmee de kom omver en belandde het kokende water over mijn bovenbenen. Au! Na twee uur koelen was de pijn nog steeds niet te hebben en stonden er blaren zo groot als gebakken eieren op mijn benen.
‘Zal ik naar huis komen?’, vroeg mijn lief toen ik hem toch wel wat in paniek op zijn werk belde. ‘Nee hoor, dat hoeft niet,’ snikte ik dapper. Ik heb namelijk van huis uit een ‘niet miepen, stel je niet aan’- mentaliteit meegekregen. ‘Bel toch maar even de dokter,’ adviseerde hij. Die sommeerde me om meteen langs te komen. Na een deskundige blik van de dokter, bracht haar assistente vakkundig en voorzichtig zalf en verband aan op mijn pijnlijke dijen. Die vakbekwaamheid had ik van ze verwacht, maar het verraste me aangenaam dat ze ook allebei zo lief voor me waren! Ik ging er haast van huilen.
De dagen daarna gebeurde er iets opvallends. De brandwonden deden veel pijn. Nu heb ik wel vaker pijn, maar die zit dan van binnen en blijft onzichtbaar. Die pijn draag ik dapper alleen en deel ik slechts met intimi. Die pijn valt meestal in de categorie hartzeer, knoop in de maag, hoofd- en zenuwpijn en wordt door uithuilen, slapen, een wandeling, een goed gesprek en een knuffel verzacht. Maar nu kon ik mijn pijn laten zien. Nu was ik legitiem en duidelijk zichtbaar aan het lijden! Mijn verbrande benen zagen er echt pijnlijk uit. Ik maakte er foto’s van. Ik belde mijn moeder. Ik belde mijn vader. Ik belde mijn vriendin. Eerlijk gezegd greep ik iedere gelegenheid aan om mijn verhaal te doen. Ik overwoog zelfs om de schokkende foto met de ei-grote brandblaren op Facebook te zetten! Ik heb me beheerst, maar schrijf nu wel deze blog.
Als psycholoog weet ik natuurlijk dat het zo werkt: het steeds opnieuw vertellen van je verhaal over een heftige gebeurtenis, zorgt voor emotionele verwerking. Maar wat me vooral hielp was alle aandacht. Liefdevolle, recht uit het hart aandacht. Ik voelde de blaren slinken bij ieder lief gebaar, tedere blik en zachte woorden.
Het deed me denken aan een uitspraak van mijn jongste zoon, jaren gelden op een camping in Frankrijk. Hij was geveld door hevige maagkrampen. Ik zat naast hem in de tent. Met glanzende koortsogen keek hij me aan en zei: ‘Mam, het enige wat helpt, is dat je mijn hand vasthoudt en naar me kijkt.’ Hoe treffend hij die basale menselijke behoefte aan aandacht verwoordde. Het enige wat helpt als we pijn hebben, ziek of verwond zijn. Of de wond nu zichtbaar is of niet.
Voor mij waren de brandblaren een oefening in het vragen en ontvangen van aandacht. Ik dank ieder voor alle welwillende aandacht. Het heeft me goed gedaan. Mijn volgende stap is: aandacht vragen en ontvangen zonder mezelf eerst door eigen onhandigheid zo pijnlijk te verwonden.
Hoe vraag jij aandacht als je (zichtbaar of onzichtbaar) pijn hebt?
Deel je reactie hieronder.
Een liefdevolle lach van mijn drie zonen doet wonderen
Mooi en herkenbaar, Andrea!
Het enige wat ik kan doen is het zeggen… dat heb ik ondertussen redelijk geleerd maar blijft soms lastig. Vroeger waren er mensen om mij heen die mij zo goed kenden dat ze het wel zagen of wisten. Die zijn er niet meer dus geen andere optie dan soms maar met de billen bloot.
Mensen die je zo goed kennen dat ze je kunnen ‘lezen’, dat is inderdaad een groot goed. En een groot gemis als ze er niet meer zijn. Fijn dat het je steeds beter lukt om jezelf te ‘vertalen’ en te vragen om wat je nodig hebt.
ik word vaak verrast door aardige hulp en aandacht van anderen bij pijn. Dichtbij (familie en vrienden) maar het kan ook een vreemde zijn. Blijkbaar roep ik dat zelf op. Ik schaam me er niet voor om hulp/aandacht te vragen.
Mooi dat je er niet voor schaamt om hulp te vragen, Hilde. Blijkbaar doe je dat zowel bewust als onbewust heel effectief.
Wat een prachtige en ontroerende blog! Ik ken dat oude patroon maar al te goed: als ik pijn heb, trek ik me terug. Mijn systeem is nog steeds bang voor commentaar zoals ze vroeger in mijn gezin van herkomst zouden hebben gegeven: ‘Sufferd, had dan ook uitgekeken…’ Dat soort akelige opmerkingen. Maar die tijden zijn voorbij. Ik ga je wijze raad ter harte nemen!
Dank je, Lisette. Mooie uitdaging: Met compassie kijken naar je eigen pijn (of die van een ander) zonder een schuldige aan te hoeven wijzen.
Leuk, herkenbaar en mooi geschreven blog Machteld! Ik heb door schade en schande geleerd steeds te voelen waar ik behoefte aan heb of wat voor mij het beste is. Door lijden naar jezelf leiden…:) Dank en groet!
Dank voor je reactie, Lanke! We groeien inderdaad door onze pijn 🙂
Wat een mooi, open en intens verhaal over een pijnlijke en heftige situatie. Ik heb geleerd, dankzij jou, om open en oprecht mijn gevoel en emoties te uiten. Ik verstop ze niet omdat ik geen reden heb om mij te schamen voor mijn gevoelens. Ik heb nooit de verwachting dat iemand mijn gevoel begrijpt maar ik hoop dat mijn gevoelens worden gerespecteerd. De oplossing ligt in mijzelf maar een luisterend oor is altijd fijn. Mijn motto: Maak van je hart geen moordkuil! Mensen horen mij niet te (ver)oordelen over mijn gevoelens! Als ze mij veroordelen zegt dat meer over die persoon als over mijzelf.
Dank voor je reactie, Richard!
Als ik er zo over nadenk is wat ik doe in verzet gaan en boos worden. Lees, negatieve aandacht dus. Ik reageer totaal overtrokken op kleine dingen, terwijl ik eigenlijk wil zeggen; hou me vast en zeg dat alles goed komt.
Als mijn lief er doorheen prikt (en niet zelf inmiddels ook boos geworden is door mijn irritante gedrag) dan is het grootste cadeau; ‘kom eens hier, voel je je niet fijn?’ En soms volgt er iets grappigs in de trant van; berg je bazuka maar weer op. Kan totaal verkeerd vallen natuurlijk:-) maar meestal is de hele barricade als sneeuw voor de zon verdwenen en is er ruimte voor verdriet. Eigenlijk precies dat is nodig wat ik tegen mijn kleine meiden ook altijd zeg als ze stampvoetend voor me staan. Lijken zij op mij, of lijk ik op hen..
Wat een fantastisch geschenk dat je lief jouw strategie kent, je boosheid niet persoonlijk opvat maar jouw pijn ziet en je helpt om te verzachten!
Ken je zijn strategie om met pijn om te gaan ook, en weet je hoe je hem dan helpt?