We leven in een vrij land. We zijn vrij om de partner te kiezen die we willen en we mogen uit liefde samenwonen, trouwen, latten, een monogame of een open relatie aangaan. Lang leve de vrijheid! We krijgen hier wel ongevraagd allerlei mensen bij: zijn familie, haar ex, de kinderen uit een eerdere relatie, vrienden van je nieuwe partner. Zo kun je zomaar wekelijks bezoek krijgen van een bemoeizuchtige schoonmoeder, de luidruchtige of juist huilerige vriendin van je vrouw op je bank aantreffen, de puberende dochter uit een eerdere ‘leg’ van je partner (die natuurlijk veel verwender is dan de jouwe), de claimende ex van jouw geliefde- en hopelijk niet allemaal tegelijk. We zijn vrij om te kiezen waar we wonen, maar voor je buren geldt hetzelfde, ook als ze er andere huis- tuin en keukengewoonten en -geluiden op na houden dan wij. En op het werk zijn er allerlei relaties met collega’s, leidinggevenden en klanten voor wie jij in eerste instantie niet gedrukt zou hebben als de keuze bij jou had gelegen.
Ons ‘vrije’ leven zit zodoende vol met allerlei ‘gedwongen’ relaties, waarbij we het nu eenmaal met elkaar moeten doen. Juist doordat je niet zelf voor de relatie gekozen hebt en de ander jou ongevraagd overkomen is, kan er weerstand tegen de ander ontstaan. Vaak helpt het expliciet maken van het feit dat je niet voor elkaar gekozen hebt, de lucht te klaren. Je zit tenslotte allebei in hetzelfde schuitje van deze niet zelf verkozen relatie. Je hoeft niet van elkaar te houden, maar kunt wel afspreken om respectvol met elkaar om te gaan. Daar kan een mooie relatie uitgroeien, vooral als de verwachtingen niet zo hooggespannen zijn. Hoge verwachtingen zijn, vooral onuitgesproken, een goed recept voor teleurstellingen.
Moeder Teresa heeft zo mooi gezegd dat sommige mensen in je leven komen als zegeningen, anderen als lessen. Deze overtuiging helpt om open te blijven staan voor een ander, ook als die ander jouw keuze niet was. Je projecteert tenslotte slechts je eigen verwachtingen, onzekerheden en verlangens op de ander, die daarmee een mooie spiegel is voor zelfreflectie.
Vergeet niet dat jij voor veel mensen óók een gedwongen relatie bent – ze krijgen jou er ook gratis bij. Misschien hadden ze zelf nooit voor jou gekozen en prefereerden ze je voorganger. Ik ben benieuwd hoe mijn stiefzoons – bonuskinderen vind ik een leuker woord! – naar mij kijken. Of de ex van mijn man, mijn buren, de nieuwe partners van mijn ouders, de partners van mijn kinderen. Mocht ik onverhoopt geen zegening voor ze zijn, dan hoop ik ze in ieder geval mooie lessen te hebben geschonken. Ik dank ze voor de verrijking die ze zijn in mijn leven.