Met mijn ziel onder de arm liep ik over een blubberpad in de Biesbosch. Het was deze dinsdagochtend in februari eindelijk droog, maar mijn gemoed was al even neerslachtig als de storm- en regendagen van de afgelopen weken.
Vriendin A nam niet op, en vriendin B zag mijn bericht te laat, dus ik liep alleen en zo voelde ik me ook. Ik kon wel wat troost gebruiken. Nu heb ik geleerd dat je troost overal kunt vinden: in boeken, films, muziek en natuurlijk in de natuur. Dus kaplaarzen aan en het bos in. Er klonk voorzichtig getjilp van vogels. Een paar struiken stonden al veel te vroeg in de knop dit jaar. Verder vooral kale takken aan de bomen en glibberige klei onder mijn voeten.
Op een bankje liet ik mijn opgehoopte tranen maar gaan, een waterig zonnetje deed tussen de wolken door haar best. Stil zitten, nietsdoen en erbij blijven. Rustig naar de bodem laten zakken, als modder in een plas. Een zwanenpaar vloog over. In de verte roffelde een specht.
Met iets lichtere tred liep ik verder. Hoewel ik al een tijdje langs de plassen had gelopen, zag ik nu pas hoe mooi de bomen en de wolken erin weerspiegelden. Op mijn hurken maakte ik er foto’s van. Twee paardenmeisjes passeerden op hun hengsten en wensten me vriendelijk gedag. Ik nam het pad langs de kreek vandaag eens de andere kant op. Een witte reiger twijfelde, maar vloog toch weg toen ik dichterbij kwam. Met zijn grote vleugels leek hij te spelen met de wind. Ik keek hem na, en toen gebeurde het.
In felblauwe flitsen, als een vliegende edelsteen, scherend over het wateroppervlak zag ik hem vliegen. Voor het eerst van mijn leven zag ik het exotische ijsvogeltje. Niet dat ik er ooit op zoek naar was geweest, maar het voelde of ik zomaar een hoofdprijs in mijn schoot kreeg geworpen. Een moment later was het vogeltje weer uit het zicht, maar zijn helderblauwe verschijning bleef nog lang op mijn netvlies staan.
Het was of ik een dikke kus had gekregen van Moeder Natuur zelf. Alsof ze het nog maar eens wilde onderstrepen: geluk overkomt je, als je er niet naar op zoek bent. Als je kunt zijn met wat er is, ook met je verdriet, en met een open blik om je heen blijft kijken.
Getroost en met een glimlach trotseerde ik die middag de volgende bui.
Verkenningsvragen:
Wat doe jij als je verdrietig bent?
Heb je ook een geluksmoment beleefd?
Geef je reactie hieronder.
P.S. 1. Ik maakte eerder eens een vlog over de vraag: Hoe word je gelukkig? Die kun je hier terugzien.
P.S. 2. Nee, ik heb er geen opname van gemaakt, geluk is niet te vangen. Maar voor wie de ijsvogel niet kent, in dit filmpje kun je hem goed bekijken.
